Dankbaar

Sorry, voor het abrupte einde de vorige keer. Ik was de tekst al een paar keer kwijt geraakt, omdat ie niet opsloeg. Ja, het weeshuis. Het moeilijke is dat je zelf uit de situatie kan weglopen. Maar die kinderen hebben die mogelijkheid niet. We hebben als team heel veel gebeden voor deze kinderen. Dat God ingrijpt in hun levens, de omstandigheden verbeterd, het misbruik stopt. Voor bescherming over hun levens.
Een van de dingen die ik heel erg leuk vond in Vietnam was het verkeer. Het was hysterisch. Hoe je de straat moest oversteken. De volgeladen brommers met de gekste dingen, vond ik hilarisch. Had niet altijd mijn camera in de aanslag, maar heb er wel veel foto´s van. Een brommertje met 16 kratten bier bv. Het mooiste was als je in Saigon in de bus zat en je op een druk kruispunt linksaf moest. De straat voorje de andere helft staan zo´n 400 brommers te wachten voor rood. Wij in de bus staan ook voor rood. Dan wordt het groen, en ze beginnen allebei te rijden, je denkt dit gaat helemaal fout!!!! Maar om de een of andere manier gaat alles om elkaar heen, prachtig om te zien. Ze hebben niet veel regels, maar ze anticiperen wel heel goed. Verkeerslichten dachten ze lang van dat die alleen voor buitenlanders waren. Later alleen voor auto´s, maar niet voor de brommertjes:)
We deden ook veel gebedswandelingen. Wat niet mijn natuurlijke voorkeur had, moet ik zeggen. Vaak gingen we om 5.15 uur in de morgen al op pad. De vietnamezen waren ook altijd heel vroeg wakker. Ik heb wel zo heel veel gezien van de stad. Kwam je om 5.45 uur buiten was het hartstikke druk in de straat met mensen die gymnastiek aan t doen waren of een rondje om t meer fietsen, of wandelen. Niet een enkeling, nee druk.Dan gingen we met de bus naar een park, en waren ze daar al om half 7 aan t ballroom dansen. Dat vond ik zo leuk om te zien. Goed begin van de dag lijkt me. Ben je de afwas aan t doen, chachacha.

In het begin ging ik dus grommend de straat op, God wat doe ik hier? Kunnen we niet gewoon binnen bidden? Toen ging ik God vragen waarom Hij wilde dat ik daar was. En heel langzaam iedere keer een beetje meer, liet God me zien hoeveel Hij van deze mensen hield. En dan werd t voor mij veel makkelijker en zinvoller om de gebedswandelingen te doen. Dan had t zin.
In de laatste week voordat ik uit Vietnam vertrok kreeg ik een mail van de makelaar dat de huurders er op 6 juni uitgaan. Dus ik kan gewoon terug gaan naar mijn appartement. Mooi geregeld. Ik ben inmiddels al anderhalve week terug in Nieuw Zeeland. Het was fijn om de mensen van de groepen die naar andere bestemmingen waren geweest weer te ontmoeten. Mijn kamergenootjes. Mijn zwitserse kamergenootje was verliefd geworden op Julian uit Hong Kong. Ze was altijd zeer stellig, alleen een zwitser. Ze was helemaal overstuur. Van te voren in mijn ogen een zeer onwaarschijnlijke combinatie, maar 2 superleuke, mooie mensen. Vonden wij Groningen/Roermond al ver, haha.
Het was fijn ook om alle verhalen te horen, van veranderingen, moeiten, genezingen, bekeringen. We werden voorbereid op onze terugkeer in de maatschappij. We hebben wel een beetje in een bubbel geleefd, de afgelopen maanden. Als ik tijd had om in mijn dagboek te schrijven of effe rustig naar muziek te luisteren, dan begon ik langzaam te zien wat God allemaal heeft gedaan in de afgelopen maanden. Voor mijn gevoel stond ik gewoon op en deed ik wat me verteld werd. Maar in dat alles gebeurde er vanalles waar ik me niet bewust van was. Het voelt een beetje als zo´n tekening met van die nummertjes, waar de lijnen nog tussen getekend moeten worden. Een paar lijnen zijn al duidelijk geworden. Ik heb van mezelf dingen ontdekt waarvan ik dacht dat ik ze niet kon, bleek dat ik ze wel kon en vice versa. Er zijn ook nog wel de nodige vragen waar ik wel graag een antwoord op zou willen. Maar over all is het een prachtige ervaring geweest. Nieuw Zeeland, maar zeker ook Vietnam. Ben wel een beetje verliefd geworden op de mensen en het land. Terwijl Aziatische landen mij nooit zo trokken. Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik ontmoet heb, alles wat ik geleerd, ervaren en gezien heb.Afgelopen donderdag hadden we Graduation. We kregen allemaal een certificaat. Als team hadden we een filmpje over Vietnam gemaakt, en we vertelden allemaal over een ervaring die we daar hadden. Daarna hadden we een feestje. En toen begon ook het grote traenvloeien. De eerste mensen vertrokken meteen na Graduation. En de rest het weekend daarna. Dat was wat minder. Alhoewel ik wel een traantje moest wegpinken op t moment van afscheid nemen, was ik er verder behoorlijk koel onder. Ben misschien toch nuchterder dan ik dacht, of het was toch wel heel moeilijk om mijn plekje te vinden in zo´n grote groep met allemaal jongeren. Dat ga ik nog evalueren;). De eerste avond dat we van de bases waren, zat iedereen op Facebook te chatten met elkaar. Ik ben afgelopen zondag met de bus naar Auckland gereist, zo n 3,5 uur. Daar heb ik een huurcamper opgehaald. Ik kan jullie niet vertellen hoe lekker het was om weer auto te rijden. Ik reed wel eens af en toe als studentdriver, maar kleine stukjes.
Zondag spagetty gekookt, voor nog 3 overgebleven meiden. Maandagmorgen op mijn gemak alles ingepakt en rond half 12 naar Rotorua vertrokken. Dat is een vulkanisch meer, en rondom in de bergen is veel geologische activiteit. Ik was naar Whakarawarewa geweest. Een Maori dorp dat omringd is door geisers, stoomgaten door het hele dorp, die spontaan ontstaan. Ze kunnen ook onder je huis ontstaan, dan moet je het huis verlaten omdat het te schadelijk is om in te wonen. Zelfs op de begraafplaats kwam er stoom uit sommige graven. Er waren poelen met water van 99 graden of 110 graden. Ze kookte er ook in. Een bad werd gebruikt om de mais te koken, een ander om de kool te koken, weer een ander bad om de vis te koken. Boven een zo´n stoom gat hadden ze een rooster gemaakt en daarover een kist met een deksel. Daar stoomde ze dan hun eten in, bakten een cake. Werd 240 graden, maar bakt niet aan door de stoom. Het water bevatte teveel koper om in te baden, hadden ze een systeem bedacht om het water langs te laten lopen, zodat het koper zich afzette. Om 5 uur sávond werden de baden gevuld en kon iedereen in het dorp daar gaan baden. En s´morgens ook. Er was een gids die was opgegroeid in het dorp, die kon er heel mooi over vertellen. Er was ook een culturele voorstelling. De Haka, de oorlogsdans en de Powhiri, iemand welkom heten in het land. Super interessant om te zien.Tot slot nog de geiser, moesten even wachten tot die uitbarste. Door de wind kon ik alleen maar de stoom zien en maar een beetje water. Kon het water wel voelen, net alsof t regende. Maar omdat de zon net onderging was t een prachtig gezicht. Het was een heerlijke middag. Ik had al een camping geboekt. Hartstikke netjes en schoon allemaal. En in het campertje ben ik van alle gemakken voorzien. Stroom, internet, kacheltje, broodrooster zelfs, haha. Vandaag effe rustig aan gedaan, wat gelezen, geslapen(heb de griep), vanmiddag naat de hot tub geweest, helemaal voor mijzelf.Het is hier nu herfst. prachtige kleuren, rond half 6 is het donker, heeel erg donker. Best fris ook buiten. Vanmiddag heb ik in een topje in de zon zitten lunchen. Dat was echt lekker. Dit weekend ga ik naar neef John en zijn vrouw Marion. Daar heb ik heel veel zin in. Daar vertel ik de volgende keer over. Ik ben aan het aftellen wanneer ik jullie weer zien: nog 12 dagen, whoopie!!

Heel veel liefs
Claudia