Another crazy week,crossing Vietnam

Ik was geeindigd vorige week, dat we donderdagavond met de slaapbus naar Nha Trang zouden gaan. Om 9 uur ingestapt in een bus waar je kunt liggen.een soort 1ste klas in een vliegtuig. We hadden in Saigon een groep uit Noowegen leren kennen. Die reisde met ons mee. Na ongeveer 45 minuten kwamen we buiten de stad. Een hobbelweg, ongelofelijk. In Vietnam gebruiken ze nogal veel de toeter, meestal om aan te kondigen dat ze eraan komen. Dus daar moest ik wel om lachen, pfff slaapbus. Na 3 uur hobbelen kwamen we bij de eerste stop aan, waar we konden plassen. Oude en vieze wc's. Het vrouwtje dat er was om ze schoon te houden zat buiten op een stoel te slapen met haar mond wagenwijd open. Maar t mooiste was de stapel gebruikte tandenborstels, die je vrij kon gebruiken. Communisme ten top. Kan mijn foto's niet uploaden, maar die volgen nog. We kwamen aan in Nha Trang, waar we in een guesthouse verbleven. Hier werden we heel goed verzorgd. Op zaterdag gingen we een langijzeren hek van een kerk schuren en schilderen met 15 man. Dat was supergezellig. De pastor had kleine bananen en mango in zijn tuin. De verse mango en bananen zijn echt superlekker. Ze konden mango blijven neerzetten. Hele gevechten gevoerd over een bordje mango, voor de joeks. Op zondag gingen we naar een leprakolonie. Dat was zeer indrukwekkend. Eerst naar de kerk, waar we een paar liedjes zongen. Toen gingen we een paar families bezoeken en een voedselpakket brengen. De eerste familie, was eenman en vrouw die elkaar hadden leren kennen in t ziekenhuis 30 jaar geleden. Ze hadden allebei lepra. Ze zijn getrouwd en hebben 3 kinderen gekregen, die dan automatisch ook lepra hebben. De vrouw kon ik niks an zien, maar de man had geen vingers meer en hij liep met krukken. Hijklaagde niet of was niet zielig. Hij had de verugde van God in zijn hart. Hij was gelukkig. Hij vertelde ook over devrouw die de kolonie gestart was. Vroeger was er alleeneen pad naar t dorp en er waren veel slangen. Zij kwam daar zo'n 30 jaar geleden. Begon zieken te bezoeken, bouwde een kerk. Mensen die ergens anders woonden, konden in t dorp komen wonen. Ze bouwde huizen voor hun, verbrede t pad naar een weg. Zorgde dat er stroom kwam. Als ze iets nodig hebben aan praktische hulp wordt daar ook voor gezorgd. Daarna gingen we nog een paar stellen bezoeken. Daar was de dochter van t eerste echtpaar op bezoek. Ze zat onder de brandwonden. Ik vroeg later aan de tolk hoe dat kwam. Haar eerste man had haar vreselijk misbruikt. Hij benzine over haar heen gegooid en haar in brand gestoken. Ze hadden niet verwacht dat ze t zou overleven. Maar nu was ze opnieuw getrouwd. S' middags hadden we nog een toneelstukje gedaan in een tienerdienst en daarna nog een kinderdienst. Een intensieve dag die veel indruk had gemaakt. Nog een paar gezinnen bezocht, gebeden voor mensen. Bij een echtpaar, dat zeker boven de 50 was, die al heel lang een kinderwens hadden. Vond ik wel moeilijk. Het waren lange dagen. Meestal om half 7 vertrekken en dan s' avonds nog dagafsluiting. Vaak tot 22.00 uur. Met 4 meiden op een hele kleine kamer. Ik sliep met Christy in een twijfellaar. Om ruimte te winnen sliepen we in tegenovergestelde richting. Na anderhalve week diaree en een tablet en een heleboel bananen, was ik nu verstopt. Ik heb een paar zware bevallingen gehad,pfff. Dan toch maar liever diaree.op maandagmorgen om half 7 klaar voor t volgende avontuur. Naar een eiland waar maar een paar fanilies wonen. Geen stroom en geen stromend water. Ze bleken toch een aggregaat te hebben en ze hadden regenwater opgevangen om te wassen en af te wassen. Maar daar moesten ze heel zuinig mee zijn. We vertrokken met de bus. Mooie rit, door en mooi gebied. Toen een stuk lopen door de duinen. Daar lag een houten boot klaar, waarmax 11 mensen op konden. 20/30 min. Naart eiland. Practig eiland, alleen ook hier heelerg veel zwerfvuil. T strand lag er vol mee. Zo jammer. 50 mtr van t strand wat hoger lag t huis waar we met 18 man zouden verblijven. T huis bestond uit 2 kamers. De keuken was een stuk zeil achter t huis. Ze kookte op een soort briketten. Geen aanrecht. Ik heb wel een keukenzaak gezien. T guesthouse had ook een keuken, maar de meeste mensen hebben geen keuken een tafeltje, soms zo laag als een kindertafeltje. En afwassen bij een kraan net boven de grond en een teiltje. Geen koelkast. De kippen liepen levend door de keuken. Dat is nog verser dan gekoeld van de supermarkt. En dan hadden zeeen heel groot afdak van golfplaten. 2 stenen tafels en 4 stenen banken. De man was bijna blind. Enwe waren nog aant wachten tot de rest met de boot opgehaald zouworden. De man vroeg of we voor hem wilden bidden. Dat wilden we heel graag doen. Eenhele tijd gebeden. Toen kon ie voor 50% weer zien. We hebben nog een hele tijd doorgebeden, maar t werdt niet meer. Hij kon wel weer dingen lezen. Waarom hij niet helemaal genas weet ik ook niet. De vrouw des huizes had een lekkerelunch gemaakt. Geen gekke dingen;). S'middags zijn we naar t strand geweest. Eenflink stuk verder was een schoner stuk. Het was lekker om bergen en wolken en een turqoize zee te zien. Na de betonnen jungle. Oh ja, ik had nog vergeten te beschrijven hoe de badkamer eruit zag. Een stuk achter t huis lag een stuk grond met allemaal struiken en bomen. Dat was de badkamer. Plassen kon overal, om te poepen moest je even een kuil graven. Douchen was 2 bloempotjes regenwater. S'avonds hadden we bij t kampvuur gezeten. De aggregaat werd gebruikt voor de tv en verlichting. We hadden geouwehoerd bij t kampvuur. Ze hadden pannekoekjes met garnalen gebakken in t vuur. Op een gegeven moment waren we aan t bidden voor een buurvrouw die daarom gevraagd had. Blijkbaar had de buurman een horrorfilm opstaan, want er kwam een angstaanjagend gegil uit het kleine huisje. Zit je daar lekker primitief te doen, en dan dat. En dat is wat ik konstant ervaar. Tegenstrijdigheden, dingen die in mijn hoofd kortsluiting veroorzaken. Grappige dingen of pijnlijke of verdrietige dingen.
Toen was t tijd om te gaan slapen. Eindelijk mijn musqietennet gebruiken dat ik al 3 weken meesleep. Samen met Laura onder een afdaje van een paar stukken zeil. Op de grond met mijn slaapzak. Het bleek nog een onderneming om t net goed te spannen. Vlak voor ik erin ging zag ik nog een kakkerlak(en daar heb ik echt een hekel aan), en er waren zandvlooien. Dus, ik kon met een gerust hart gaan slapen. Om 0.15 uur werd ik zeiknat wakker gemaakt door Laura. Ik voelde wel in mijn slaap dat er iets niet klopte, maar kon niet wakker worden.ik en de slaapzak zeiknat. Toen maar op de stenen bank gaan liggen met een handdoek. Om 4 uur begon t te onweren en om half 6 was t licht. Om half 7 hadden we de boot weer terug naar t vasteland. 2 uur met de bus naar t guesthouse om te douchen, backpack in te pakken, slaapzak drogen voor de ventilator en te lunchen en droge kleren aan te doen. Om een uur op t station voor de reis van 28 uur naar Hanoi. De reis was geweldig, vies, leuk en afschuwelijk. Allemaal tegelijk. Geweldig was t uitzicht; bergen in de achtergrond, rijstvelden in de voorgrond, mensen met de traditionele strohoeden aan t werk bij een ondergaande zon en een roodgekleurde lucht. Hoop dat ik dat beeld nooit kwijtraak. Grote mangobomen waar heel veel mango' s met draadjes aan de boom bevestigd zijn. Vies omdat de trein zo' n 3 jaar niet gepoetst is. Ik mocht van mijzelf niet in t bed kijken. Binnenkomen, slaapzakerover. Je wilt niet weten wat erin kruipt. Er is ook een deken en een kussen. Die raakte ik ook niet aan. Leuk omdat ik lekker kon uitrusten, muziek luisteren. En communiceren met mijn 4 vietnamese kamergenoten dieperse met me wilde praten, maar geen engels konden. De vrouw kon alleen zeggen sit down. Toen hebben we maar getekend en hun een beetje engels geleerd. Mijn medestudenten moesten wel lachen. Vaderen moeder getekend naast een huis, met vijf kinderen. Pijl. Ander huis, ikke en een hele dikke kat. Alleenwonen is een concept dat hier nog niet zo goed begrepen wordt.enfin, anderhalf uur verder. Afschuwelijk omdat ik aan de diaree was. Ik had een strategie, als ik ergens waswaar de wc vies was( en dat was op heel veel plaatsen), dan stopte ik met drinken. De fransen hebben hiergeheerst. Ze hebben 2 dingen achtergelaten: die gaten in de grond waar je boven moet hangen waar je op je eigen voeten piest en La vache qui ri de smeerkaas, wat weer heel vreemd is want ze eten weinig.brood. In Saigon zweette ik zoveel dat ik toch alleen smorgens en savonds hoefde te plassen. Maar nu was ik aan de diaree, proberen boven t midden van eenpot probeerd te hangen, in eenbewegende trein. Das een uitdaging kan ik je vertellen. Want die wc is ook drie jaar niet gepoetst, dus je wil niks aanraken. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel ontsmettingsmiddelgebruikt.
Ik realiseerde me ook hoe goed het met mijgaat als persoon. Onder al die extreme omstandigheden zit ik lekker in mijn vel. Kijk ernaar uit om weer naar huis te gaan en met Hielke verder te gaan. Ik realiseerde me dat ik dit tien jaar geleden nooit getrokken zou.hebben. teken voor mij dat ik gegroeid ben in een gebied waar ik dacht dat ik t niet was. Mooie bijkomstigheid. In Hanoi liggen we in een mooi hotel aan een meer, midden in de stad.


Vrijdagmorgen was ik in een weeshuis. Eentje van de staat. Een Australische vrijwilliger had buiten wat uitgelegd over t reilen en zeilen in t weeshuis. Toen.zei.hij, kom binnen en laatje hart gebroken worden. Apart dacht ik nog om dat zo te zeggen. Dus we komen binnen in een grote overkapping. IK STA NOG FF OM ME HEEN TE KIJKEN EN ALLES IN ME OP TE NEMEN. Staat er een vrouw naast me met een heel klein babytje. Ik dacht dat t de moeder was, maar t bleek de verzorgster te zijn. Het babytje was een week oud en was gevonden onder de brug. Het was me een mooi kindje, hele lange haartjes, rode wangetjes, een heel guitig mondje en prachtige ogen. Ik vroeg of ik haar mocht vasthouden. Toen hoorde ik t verhaal pas, dat ze onder de brug was gevonden. Ik kon me niet voorstellen dat iemand zon babytje onder een brug kan leggen.ja, ik snap wel dat mensenwanhopig.kunnen zijn. Maar vanuit het standpunt van de baby, ik moest zo huilen. Dat zo iets liefs en onschuldig als dit lieve vrouwke zo niet gewild was. In dit weeshuis laten ze geen kinderen adopteren, maar als er iemand had gezegd,je kan hier nu tekenendan kun je voor haar meenemen, had ik meteen getekend. Ik heb anderhalf uur met haar rondgelopen, ze viel in slaap in mijn armen. Toen.ze zoekende zuigbewegingen begon te maken, heb ik haar teruggebracht naar haar verzorgster. De verzorgsters zijn hard en slaan de kinderen veel. Een ander meisje uit mijn groep had een meisje van een jaar op haar arm.keek een beetje apathisch en wilde niet meer losglaten worden. Ze greep zich vast. Haar truitje was een beetje omhoog geschoven. Ze had allemaal littekentjes op haar rug. Ook vrolijke kinderen nu, die een jaar geleden helemaal apathisch waren. Een hele bijzondere ervaring.

Een intense maar gave week
Heel veel liefs
Claudia